پنبه و آتش

تا حالا شنیدین میگن :(( دختر و پسر ....مثل آتیش و پنبه هستند))

 

این ضرب المثل علی رغم اینکه به عنوان یک الگوی تربیتی به کار گرفته میشه ولی باید توجه داشت که از لحاظ تربیت صیحیح انسانی و اسلامی دیدگاه درستی را مطرح نمیکند  باید بدانیم که اگر سطح ارزشی نوجوان و جوان را تاحدی پرورش بدهیم و آنها را بی اراده و بی تصمیم جلوه ندهیم و توان خویشتن داری و تقوا را از آنها سلب نکنیم بدون شک به جریان تربیت آسیب وارد نمیکنم

نوجوان و جوان باید خود را چنان با ارزش و با اراده تصور کنند که خویشتن را از درون کنترل کنند و آنان نیز چنین انتظاری را در خود بپرورانند آنان باید به گونه ای بار بیایند که حتی در شرایطی کاملا دور از چشم افراد هم اگر امکان بهره وری برایشان فراهم بود به لحاظ تقوای درونی خود را نگه دارند

اما نقطه مقابل والدینی که این ضرب المثل را الگوی خود قرار میدهند والدینی هستند که افراط در معاشرت را در خانواده پایه گذاری میکنند

این نوع بینش مبنی بر اجتماعی بودن و معاشرتی بودن و در حقیقت با انگیزه مترقی بودن به وجود می آید و معمولا الگوی این خانواده ها غرب است  داشتن مهمانیهای مختلط ؛شوخی و خنده؛ غیر مقید بودن در مورد نحوه پوشش و حتی تماسهای بدنی مثل دست دادن و یا برای احوالپرسی یکدیگر را در آغوش گرفتن و حتی بوسیدن از مشخصه های این خانواده هاست

سرپیچی از الگوی اسلامی در تربیت و در تعیین حدود روابط رفتاری بین دو جنس می تواند لطمات جبران ناپذیری به نسلهای آینده وارد کند

ترقی یک جامعه یا خانواده در شهوترانی و خوشگذرانی و بی قید و بندی نیست بلکه ترقی علمی و اخلالقی داشتن روابط روابط انسانی و تربیت فرزندان به صورت افرادی مفید و مسلمان و جلوگیری از بی هویتی جوانان است

در یک کلام نه افراط و نه تفریط .....نه از طرف بوم بیفتید و نه از اون طرف خانواده و جامعه نیاز به تعادل داره تا سرپا بمونه

مثالی از دو نوع تربیت

دخترانی هستند که به دور از چشم خانواده و با گفتن هزار دروغ و به بهونه خواندن درس با دوستانشان کیف و کتابی را زیر بغل می گذارند و با دوستانشان در خیابانها پرسه میزنند و یا اینکه به اسم مدرسه از خانه بیرون رفته و.....

پسرهایی نیز هستند که خانواده ها قدرت کنترلشان را ندارند و در حقیقت برای آسوده شدن از شر آنها از نبودنشان در خانه استقبال میکنند از آنجا که نه خانه و نه خود نوجوان برنامه روشنی در زندگی ندارند آنان نیز ناگزیر به پرسه زدن در خیابانها میشوند

و این پرسه زدنها و هزار مشکل و معظل.....

 

 

 

غربزدگی الزاما بدنیست

یک غربى معمولا بطرى آبش را از خودش جدا نمی کند. استاد هم با بطرى آب درس می دهد، و آب تنها چیزى است که غربیها به شدت می خورند و ما نه!

هر چقدر ما شلنگ قلیون به دست داریم، این غربی ها کتاب در دست دارند کتاب جزء لاینفک زندگى این مردم است.

در جواب پرسیدن حالشان به جاى قربان شما و نوکرتم جواب روشن می دهند و شما در جریان حالشان قرار می گیرید مثلا می گویند: خوبم، کمى مریضم، خسته ام، بد نیستم، عالى ام..

وقتى لطفى می کنید مثلا از غذایتان به کسى تعارف می کنید به جاى گفتن الهى فدات بشم و دورت بگردم خیلى واضح می گویند: تو مهربانى.. و شما روزى را تصور کنید که به خاطر کارهاى معمولى چند بار به شما گفته شده مهربان هستید، آیا به سمت مهربان تر شدن نمى روید؟!

بین مشاغل مختلف تفاوت جایگاهى نیست. پزشک از اتاقش بیرون میاید و هر مریض را شخصا صدا میکند، استاد، روز اول میگوید من نه پرفسورم، نه sir، نه مسیو، من فقط "مت "( اسم کوچک) هستم.

مردم ورزش می کنند.. به معناى واقعى کلمه نه آمپول وتزریق هورمون.. نه به شرایط خاصى احتیاج دارند نه باشگاه نه وقت کافى... با دوچرخه سر کار می روند.. بارها کسانى را دیده ام که کالسکه به دست، می دویدند.. دوستى در باشگاه ، کارمندان جایى را دیده بود که وقت ناهارشان را به باشگاه مى آیند و ورزش می کنند.

وقتى نگاهتان به کسى میافتاد سریع لبخند میزند و احتمالا روز خوش میگوید، ما چرا انقدر با نگاه همدیگر مشکل داریم و چرا انقدر به هم زل می زنیم؟

از چه زمانى ما کمتر در مترو و اتوبوس براى مسن ها، صندلى خالى کردیم ؟ اینجا اگر براى مسن ها و باردارهاو بچه ها صندلى خالى نکنید علنا دیگران به شما تذکر می دهند.

با بچه ها، حیوانات و طبیعت مهربان تر بودن نشان از انسان تر بودن شما دارد.

بدون ترحم و تحقیر به ضعیف تر ها کمک میکنند. کسى احساس برتر بودن به شما نمیدهد.

در رفتارشان خود را درگیر قید و بندهای حاصل از آداب و تشریفات نمی کنند، خودشان هستند و فکرشان را صرف ارائه ی ماسک اجتماعی نمی کنند چون از اینکه خودشان باشند هراسی ندارند..