دلنوشته

شهریور...ته تغاری مهربان و غریب تابستان 🍁

آرام قدم گذاشتی و مهربانی تقسیم کردی اما خود بی نصیب ماندی 🍁

 

شهریورم به دلتنگی گذشتی🍁

به ادعای فراموشی🍁

و فراموشیِ فراموش کردنش...🍁

چه زود چسبیدی به پاییز🍁

چه زود حال و هوا را دو نفره کردی...🍁

فکر تنهایی مرا نکردی...؟🍁

از تو آموختم عاشق ها دو دسته اند🍁

یک دسته در گرمای تابستان ذوب می شوند و تمام🍁

یک دسته می مانند به هر جان کندنی هست🍁

 خودشان را می رسانند به پاییز و زمستان و بهار...🍁

خودم را می رسانم به پاییز🍁

سر جنگ ندارم که با فصل ها...🍁

میگذارم باران و باد بوزد🍁

برگ ها برقصند🍁

بوها دیوانه ام کنند🍁

و خاطره ها بازی شان بگیرد...🍁

یا می آید و با هم قدم میزنیم🍁

یا نمی آید و با یادش قدم میزنم🍁

در هر دو حال🍁

عاشق است🍁

زنی در آستانه فصلی زرد🍁

 

آدمک آنچه تو را عاشق کرد شوخی کاغذی ماست بخند

 

 

 

می ترسم از آدم ها...

آدم هایی که دست می گذارند روی تنهایی ات، مجوزِ ورود می گیرند و تنهاترت می کنند...

آدم هایی که سایه می اندازند روی سرت و بی تفاوت، سایه سنگین می کنند...

آدم هایی که ساده می گیری بودنشان را و سخت می کنند گذرِ لحظه هایت را...

آدم هایی که کوهِ معرفت می شوی برایشان و آنها مدام  تو را می لرزانند با آتشفشانِ بی معرفتی هاشان...

آدم هایی که به هزار و یک خاطره، دلبستۀ شان می شوی

و آنها به یک اشاره، پاک می کنند همه گذشته ها را...

آدم هایی که شروع رابطه را عاشقانه و پایان رابطه را به فاجعه ختم می کنند...

آدم هایی که قرار بود برایت یک دوست خوب بمانند اما تاریخ مصرف زدند روی دوستی هاشان...

می ترسم از آدم ها

آدم هایی با جیب هایی پُر از نقاب

که برای هر بار سادگیِ دلت،

یکی را به صورت می زنند

ظاهرا خوشایندند

و همین بسیار می ترساند مرا...

 

همین هایی که  بیگناه ترین فرشته های زمین اند و آرام در گوش زمان زمزمه میکنند

آدمک.... 

خر نشوی گریه کنی

آدمک انچه تو را عاشق کرد

شوخی کاغذی ماست 

بخند

مهمان خدا......

 

 

و به وقت اذان و هجوم دلتنگی ها

افطاری ام یک استکان زهر خاطـره ی گــرم

و تصورشیرینی بوسه های جا گذاشتــه ات 

روی لبـهـای عشق جدیدت است .

من میمانم و.....

چای سرد و لب خشک و اشک و هق هق .....

و مهمــانــی خـدا که تمام شود

این منم که از پس نبودنت

آهسته آهسته کافر مــی شـوم !

به یاد ارزوهایی که میمیرند.....

 

چنانچه دلت خواست که بی حساب گریه کنی

قسم بخور که فقط با نقاب گریه کنی

 

خزان ببار! بهاری شدن خطردارد

صلاح نیست که با اضطراب گریه کنی

 

شده ست حال تو را تا غریبه می پرسد

فقط سکوت کنی،در جواب گریه کنی

 

و عشق چیست ،به جز اینکه سالها هرشب

کنار بالش خود وقت خواب گریه کنی

 

دلت پر است که گاهی به روی بعضی ها

شبیه اسلحه ای ،یک خشاب گریه کنی

 

 

 

خاکستر خاطرات

شــــب ها که خیره که میشوم به آسمــان

از خودم می پرسم: 

"واقعا من و مشکلاتــم کجای این دنیای به این بزرگی را گرفته ایم؟" 

شاید نقشه ای پشت اینکار بوده

که شب ها بزرگی دنیا بیشتر به چشم بیاید، تا همه بتوانند درک کننــد که آن مانع بزرگ در زندگی تک تکمان، واقعا چقــدر کوچک و ناچیز است! شاید نقشه ای در کار بوده، که بتوان هر چند وقت یکبار از روی زمین پــرواز کرد به دنیایی که برای هیچــکس نیست!

 سند ندارد

قولنامه ندارد

اجاره و رهن ندارد

سرزمینی برای همه

سرزمینی که هیچکس درش بزرگ نیست

مشکلاتش هم همینطور!

 سرزمینی که در هر جایی که باشی

درست بالای سرت است

صدایت میکند

شب ها ولی نوای دعوتش بلــندتر به گــوش میرسد

شب ها مــــیشود پــرواز کرد...

 

آخرین شکار

تا حالا شکار رفتی؟ من میرفتم ولی دیگه نمیرم!

 

آخرین باری که شکار رفتم شکارگوزن بود.

خیلی گشتم تا یه گوزن پیدا کردم.

بهش شلیک کردم، درست زدم به پاش.

وقتی بالای سرش رسیدم هنوزجون داشت. با چشماش داشت التماس می کرد.

نفس می کشید. زیباییش منو تسخیر کرده بود.

حس کردم که اون گوزن می تونه دوست خوبی واسم باشه.

میتونستم نزدیک خونه یه جای دنج واسش درست کنم.

خوب که فکر کردم با خودم گفتم که اون گوزن واسه همیشه لنگ میزنه و وقتی منو ببینه یاد بلایی میفته که سرش آوردم.

از التماس چشماش فهمیدم بهترین لطفی که میتونم در حقش بکنم اینکه یه گلوله صاف تو قلبش شلیک کنم.

تو هیچوقت نمیتونی با کسی که زخمیش کردی دوست باشی...

 

 

خدا از حجاب زنان نگران است!!!!

 

دست شاعرش درد نکنه...عجب شعر باحالی...!!!👌✋

 

 

گویند که هردرد و بلایی به جهان است

تقصیر نمایان شدن موی زنان است

 

چون شال زنان رفته عقب توی خیابان

وضعیت اقلیم چنین در نوسان است

 

کولاک به پا گشته به ایلام و سنندج

در حاشیه لوت ببین سیل روان است

 

عریان شده گیسوی زنی بر لب یک رود

این جرم و گنه موجب خشکیدن آن است

 

از لرزش اندام زنی بوده به یک رقص

گر زلزله در جهرم و رشت و همدان است

 

افتاده اگر آتش قهری به پلاسکو

چون موی زنان در ملاء عام عیان است

 

یا جام شرابی شده نوشیده به یک بزم 

طوفان شن و ماسه به اهواز وزان است

 

یک خواب بدی دیده بزرگی که ز ساپورت

آتش ز دماوند به حال فَوَران است

 

گویی که خداوند فقط داخل ایران

آنهم فقط از پوشش زنها نگران است..!

 

 

 

 

دنیای وارونه

 

 

ای که از کوچه معشوقه ما میگذری...نامه ای دارم من...

که بدستش بدهی...داخل کوچه که رفتی...

درب سوم از چپ...خانه عشق من است...

درب چوبی که به رویش با تیغ...شعری از من...

اینچنین حک شده است..."برسرت گرهمه عالم بسرم جمع شوند"

"نتوان برد هوای تو برون از سر ما"...خواستی در بزنی...

رمز بین من و او چنین می باشد..

"تق تق تق".."تق تق تق".."تق تق تق"

 

بعداز آن لحظه که در کوبیدی...

سرخود بالا کن...وبه روی دیوار...

نقش یک پنجره را پیدا کن...پشت آن پنجره چشمان تری خواهی دید..

که به در زل زده است...نامه را داخل آن خانه بینداز و برو...

اوخودش می آید...نامه را میخواند..

تو همان روز که آن نامه بدستم دادی...من به راه افتادم...

تاکه از کوچه معشوقه تو رد بشوم...وارد کوچه شدم...

درب سوم از چپ...خانه ی عشق تو بود...

باهمان رمز که یادم دادی...درب را کوبیدم...

وبه روی دیوار نقش یک پنجره پیدا کردم...

هیچ کس پنجره را باز نکرد...بازهم با تردید...

روی در کوبیدم...پیرمردی آمد در برویم  وا کرد...

باصدایی نگران گفت به من... که طبیبی آیا..؟ یا طبیب آوردی..؟

دخترم سخت مریض است...ازدرد فراق... گفتم آری که به درمانش من...

نامه ای از بر یار آوردم... گفت داخل شو...

وارد خانه شدم..صحنه هایی دیدم..سخت پریشانم کرد... دخترک کنج اتاق...

صورتش زرد..." و"...چشمش بسته...

باصدایی لرزان...ناله از عمق وجودش میکرد... من به سویش رفتم...

دستهایم لرزید...

نامه افتاد ز دستم...روی دستان ضعیفش... لحظه ای معجزه ای دیدم من...

که پس از لمس همان نامه تو... دخترک چشم خودش را وا کرد...

وبه آن نامه کمی خیره شد و.... باصدایی لرزان رو به من کرد و پر از خواهش شد.... خواست با تو بگویم این را...

که سراپا عشق است...

ودر آن دنیا هم...

همچنان شیفته دیدن دلدار خود است... نامه از دستانش به زمین افتاد و ....

نفسش بند شدو...

نم نمک چشم از این دنیا بست... من به چشمان خودم دیدم که...

دخترک لحظه جان دادن هم...

نام تو ورد زبانش بوده... و تو اما اینجا...فارغ از دلهره ها...

همچنان میگویی.......

"ای که ازکوچه معشوقه ما میگذری؟؟؟!!!"

اگر نباشی.....نیستم

جمله‌ی "نباشی،نیستم"
لزوما خبر از مرگ کسی در نبود شما را نمی‌دهد..
این یعنی نباشی دیگر آن ادم سابق نیستم
این که آدم سابق نیستم، یعنی دیگر مثل قبل زندگی نمی‌کنم
مثل قبل نمی‌خندم
از خودم عکس نمی‌گیرم
سینما نمی‌روم
هیچ چیز سرذوق نمیاوردم
اهنگ مورد علاقه.....غذای مورد علاقه.... لباس مورد علاقه...هیچ علاقه ایی وجود ندارد
نه سردی بستنی توی چله تابستان رو حس میکنم
و نه گرمای هات چاکلت توی برف زمستان
هیچ حسی وجود ندارد
توی آینه به خودم لبخند نمی‌زنم
شب‌ها به سختی خوابم می‌برد
صبح‌ها..
صبح‌ها با امید چشم‌هایم را باز نمی‌کنم
این‌ها یعنی من دیگر آدم سابق نیستم
این‌ها یعنی: "نباشی نیستم"

 

خدایم؛ای پناه لحظه هایم...صدایت میزنم با گریه هایم

ما قرار گذاشته بودیم

محرما

من روسریِ مشکی سرم کنم و شکلِ لبنانیا ببندمش

اونم پیرهن مشکی تن کنه و ریش بذاره و دل ببره ازمن....

دوتایی بریم هیئت یا بزنیم به دلِ دسته هایِ عزاداری

اون بپره اون وسطُ و زنجیر بزنه، منم از دور نگاهش کنم و تو دلم آرزو کنم کاش ماهِ عسلمونُ کنارِ ضریحِ خودِ آقا سیدالشهدا باشیم و متبرک کنیم زندگی قشنگمونُ..

ما قرار گذاشته بودیم، یعنی نذر کرده بودیم

پنج تا محرمِ اولِ زندگیمونُ

شیر کاکائو بدیم یا شربتِ زعفرون تو حسینیه روزِ عاشورا و هی تو دلمون قند آب شه که همُ داریم، که یه ساله دوساله، پنج ساله کنارِ همیم، اصلا مالِ همیم...

ما قرار گذاشته بودیم

پسرمونُ روزِ عاشورا با سربندِ "یا علی اصغر (ع)" ببریم دسته و حسیـنی بار بیاریمش و دخترمونُ زینبـی....

ما قرار گذاشته بودیم

هزارتا محرمُ، کنار هم سر کنیم، کنارِ هم سینه بزنیم، اشک بریزیم، عزاداری کنیم، نذری بدیم...

نمیدونم اما کجا، لایِ صدایِ کدوم طبل و زنجیر تو کدوم دسته یهو هُررری از دلش افتادم که حالا هر عاشورایی که میاد و میره من جایِ اینکه تو دسته نگاش کنم و قنج بره دلم از بودنش، تو خونه میشینم و گوشامُ میگیرم و با هر صدایِ طبلی یهو هُررری وجودم میریزه و دلم زیر و رو میشه

یهو عین پتک میخوره تو سرم قول و قرارایی که گذاشته بودیم

با هر صدایِ طبلی یهو

نبودنش آوار میشه رو تنم، یهو هوار میشه رو سرم...

 

 

 

 

 

دستش را گرفته ای

میان جمعیت نگاهت میکند

دستت را میفشارد...

میگوید چقدر لباس مشکی به چشمانت می آید

راست میگوید

نگاهش میکنی

چشمانت را میبندی و میخندی برایش

یک نفر

از آنسوی خیابان

لا به لای همان جمعیت

نگاهتان میکند

و هم صدا با گریه ی عزاداران

زیرِ گریه میزند...!